Łoziński Władysław, pseud. W. Lubicz i in., ur. 27 V 1843, Opary k. Sambora, zm. 25 V 1913, Lwów,
brat Walerego, pisarz, historyk, publicysta;
Łoziński Władysław
Encyklopedia PWN
początkowo zbliżony do obozu galicyjskich demokratów, od lat 80. rzecznik lojalizmu, czł. austr. Rady Państwa i od 1902 Izby Panów; 1867–70 redaktor „Dziennika Literackiego”, 1873–83 „Gazety Lwowskiej” i „Przewodnika Naukowego i Literackiego”; od 1891 czł. AU; autor licznych utworów o tematyce współcz. (Hazardy 1870, Madonna Busowiska 1892) oraz powieści i opowiadań z przeszłości Polski, kontynuujących romant. tradycje powieści sensacyjnej (Oko proroka 1899) i gawędy szlacheckiej (dwa cykle Opowiadań imć pana Wita Narwoja 1873 i 1884), a także popularnych studiów hist.-obyczajowych, dotyczących gł. XVI i XVII w. oraz dziejów Lwowa (Lwów starożytny, t. 1–2 1889–90, Prawem i lewem. Obyczaje na Czerwonej Rusi 1903, Życie polskie w dawnych wiekach 1907).
