Końskie

rys. Z. Kwiatkiewicz/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Końskie,

m. powiatowe w województwie świętokrzyskim, na południowo-wschodnim skraju Wzgórz Opoczyńskich.

Ludność miasta: ogółem — 19,2 tys. mieszkańców (2019)

Gęstość zaludnienia: 1 065,3 os/km² (2019)

Powierzchnia: 18 km²

Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 20°25′E, szerokość geograficzna: 51°12′N

Data założenia miasta: XI w.

Prawa miejskie: nadanie praw — 1748

Oficjalne strony WWW: www.umkonskie.pl

założone prawdopodobnie w XI w.; w 1. poł. XII w. ośr. dóbr Odrowążów z rozwiniętym rzemiosłem kowalskim związanym z eksploatacją rud darniowych i wytopem żelaza (w XIV w. wyczerpanie zapasów rud darniowych i zmiana szlaków handl.); od końca XVII w. własność Małachowskich, którzy w okolicy Końskich założyli manufaktury żel. (m.in. produkcja karet); prawa miejskie 1748; od 1795 w zaborze austr., od 1809 w Księstwie Warsz., od 1815 w Królestwie Pol.; 1867–1975 i od 1999 siedziba powiatu; od 1885 połączenie kol. z Koluszkami i Ostrowcem Świętokrzyskim; rozwój przemysłu odlewniczego (1896 uruchomiono stalownię z piecem martenowskim), spoż., ceramicznego i chem.; w okresie międzywojennym ośr. przemysłu metal. oraz usług rzemieślniczo-handl.; w czasie okupacji niem. 1941–43 obóz dla jeńców sowieckich (zginęło prawdopodobnie ok. 5 tys. osób) oraz getto (ok. 10 tys. osób, ok. 9,6 tys. wywieziono do ośr. zagłady w Treblince); w okolicy działania Hubalczyków, następnie oddziałów partyzanckich; na przeł. VIII i IX 1943 przejściowo opanowane przez oddziały AK. Ośr. przem.-usługowy; przemysł ceramiczny (płytki ceramiczne) i metal. (zakłady odlewnicze), ponadto: meblarski, odzieżowy, spoż.; węzeł drogowy; barok. pałac (po 1740), pawilony (1. poł. XIX w., F.M. Lanci) w parku z XIX w.; wielkie cmentarzysko typu mazow. (z grobami obwarowanymi kamieniami) z wczesnego średniowiecza.