Horowic Izajasz Ben Abraham ha-Lewi

Horowic Izajasz Ben Abraham ha-Lewi, ur. 1565, Praga, zm. 1630, Tyberiada,

rabin i kabalista.

Studiował w Polsce pod kierunkiem wybitnych rabinów — Salomona Ben Judy z Krakowa, Meira z Lublina oraz Joszuy Falka. Od 1600 był związany z jesziwą w Dubnie, od 1602 rektor jesziwy w Ostrawie, a 1606–14 we Frakfurcie n. Menem; 1614–21 piastował funkcję rabina w Pradze; następnie wyjechał do Palestyny, gdzie został przywódcą miejscowej społeczności aszkenazyjskiej. Tam też ukończył swe gł. dzieło Szene luchot ha-berit [‘dwie tablice przymierza’], w którym prezentuje 613 przykazań judaizmu i przedstawia ich kabalistyczne uzasadnienie, a także nauki moralne z nich płynące. Według H. Tora, która została dana Mojżeszowi na G. Mojzesza (Synaj), jest stale objawiana, dostarczając praw, które chronią człowieka przed nieczystością. Człowiek dysponuje wolną wolą — może wybrać drogę sprawiedliwych lub drogę niegodziwych, obie mają swe źródło w najwyższej woli Boga. Człowiek w życiu powinien przylgnąć myślą i wolą do Boga, i w stanie tym wykonywać codzienne czynności, spełniać przykazania, ale powinien również być gotowy na męczeństwo [hebrajski kidusz ha-Szem ‘uświęcenie Imienia (Boga)’].