Hermans Willem Frederik

Hermans Willem Frederik, pseud. Age Bijkaart, Schrijver Dezes i in., ur. 1 IX 1921, Amsterdam, zm. 27 IV 1995, Utrecht,

holenderski pisarz, geolog;

do 1973 wykładowca na uniwersytecie w Groningen; egzystencjalista i nonkonformista, w twórczości, kreślącej jednoznacznie pesymistyczną wizję świata, zajmował się demistyfikowaniem iluzji i zwalczaniem fałszywych autorytetów, badaniem oddziaływania wojny na normy społ. współżycia, dowodzeniem niepoznawalności prawdy, a także określaniem związków między językiem a myśleniem (wpływ filozofii L. Wittgensteina); powieści przeważnie realist. z udziałem metafory i alegorii, często z elementami groteskowo-surrealist., m.in. De tranen der acacia’s [‘łzy akacji’] (1949), Ik heb altijd gelijk [‘ja mam zawsze rację’] (1951), Ciemnia Damoklesa (1958, wyd. pol. 1994), Nooit meer slapen [‘nigdy więcej nie zasnąć’] (1966), uchodząca za najlepszy utwór H., Herinneringen van een engelbewaarder [‘wspomnienia anioła stróża’] (1971), Onder professoren [‘między profesorami’] (1975), Een heilige van de horlogerie [‘święty od zegarów’] (1987), Au pair (1989); opowiadania i nowele (zbiory Moedwil en misverstand‘zła wola i nieporozumienie’ 1948, Paranoia 1953); eseje lit. i filoz. (Sadistische universum 1964).