Gombrowicz Witold, Ślub
Zgłoś uwagę
UWAGA: Po wysłaniu zgłoszenia, otrzymasz wiadomość mailową z prośbą o jego potwierdzenie.
Gombrowicz Witold, Ślub
Dramat w 3 aktach W. Gombrowicza, napisany 1944–47 w Argentynie, pierwodruk w języku hiszpańskim pt. El Casamiento, Buenos Aires 1948, wydanie w języku polskim Paryż 1953, wydanie zmienione krajowe 1957 (łącznie z powieścią Trans-Atlantyk), premiera krajowa 1960, światowa — Paryż 1963, od 2001 w stałym repertuarze Comédie Française. Bohaterem dramatu jest Henryk, polski żołnierz, który pod koniec II wojny światowej walczy na froncie w północnej Francji; śni mu się powrót, w towarzystwie przyjaciela Władzia, do rodzinnych Małoszyc, do narzeczonej, z którą pragnie wziąć ślub; uniemożliwia mu to zastana sytuacja: rodzice-ziemianie przemienieni w karczmarzy, Mania w karczemną dziewkę; nad domem-karczmą panuje Pijak z grupą Pijaków-proletariuszy, którzy zniszczyli dotychczasowy system społeczno-kulturalny; Ojciec obiecuje przywrócić Mani godność w zamian za uznanie go królem, karczma staje się pałacem, Henryk księciem. Konwencja snu umożliwia odczytanie różnorakich podtekstów i znaczeń utworu; sen staje się rzeczywistością wykreowaną przez człowieka doświadczonego przez wojnę, osaczonego przez wypaczony, zdegradowany świat epoki „śmierci Boga”, a także przez własną wyobraźnię; zostaje zatarta granica między samoistnym życiem postaci a wytworem umysłu Henryka — Władzio i Pijak to jego alter ego; Władzio, głoszący ideę ateizmu i seksualizmu, wbrew sobie prowadzi Henryka przez „prywatne piekło”; Pijak, pozbawiony skrupułów, swoimi intrygami rujnuje wiarę Henryka w królewskość Ojca, insynuuje związek erotyczny Władzia z Manią. To popycha Henryka do objęcia władzy i samoudzielenia sobie ślubu, a na Władziu wymuszenia samobójstwa; tyrana poruszają jednak wyrzuty sumienia i zamiast ślubu rozkazuje siebie uwięzić, tym odruchem człowieczeństwa pragnie zniszczyć Pijaka. W metaforycznym skrócie Gombrowicz ukazał polityczny dramat Europy ogarniętej wojną, pod dyktatem „woli Hitlera, Stalina” (reprezentowanej przez Pijaka); tworzy parodystyczny obraz upadku tradycyjnego państwa (królestwa) i kościoła chrześcijańskiego (próba zastąpienia go kościołem międzyludzkim, w którym człowiek sam siebie uświęca), ukazuje klęskę człowieka, który nie znajdując racjonalnego i transcendentalnego uzasadnienia swojego istnienia, staje się prawodawcą form w celu narzucenia władzy innym.
zgłoś uwagę
