Buchau,
nawodna osada z późnej epoki brązu (ok. 1200–800 p.n.e.), zał. na wyspie jez. Feder w południowej Wirtembergii (Niemcy);
Buchau
Encyklopedia PWN
otaczała je palisada w kształcie elipsy (średnice 118 i 151 m) z wbijanych w wodę blisko siebie pali, tworzących zaporę szer. ok. 1 m; do wnętrza prowadziły przejścia po wąskich mostach, strzeżone przez wieże strażnicze; chaotycznie rozplanowaną zabudowę tworzyło w starszej fazie 38 małych, gł. jednorzędowych domostw z paleniskami, w młodszej zaś — 9 dużych zagród składających się z kompleksów budynków mieszkalnych i gosp.; budynki wzniesiono w konstrukcji zrębowej; wśród młodszej fazy wyróżnia się tzw. siedziba naczelnika o pow. 240 m2 z 6 pomieszczeniami rozmieszczonymi w podkowę i ze słupową budowlą pełniącą funkcję westybulu; w starszej fazie ludność zajmowała się hodowlą i łowiectwem, w młodszej — rolnictwem; badana 1920–28 przez H. Reinertha, który oprac. całościową rekonstrukcję wyglądu osiedla i poszczególnych budowli; 1927 odkryto tu również skarb przedmiotów z brązu, m.in. siekierki, noże i sierpy.
