Arkadiusz,
męczennik.
gr. Arkadiós ‘rodem z Arkadii, krainy prostoty i szczęśliwości’,
Arkadiusz
Encyklopedia PWN
Odznaczał się niezwykłą pobożnością i miłosierdziem dla ubogich, których jako człowiek majętny ofiarnie wspomagał. Na początku prześladowań chrześcijan za cesarza Dioklecjana (284–305) zarządca Cezarei Mauretańskiej (ob. Szirszal, Algieria), z której pochodził Arkadiusz, kazał sporządzić spis wszystkich mieszkańców miasta i wyznaczył dzień, w którym mieli oni składać hołd rzymskim bóstwom. Arkadiusz schronił się wówczas poza miastem. Gdy minął termin oddawania czci bożkom, zarządca nakazał odnaleźć Arkadiusza i ukarać go za uchylenie się od obowiązku. Ponieważ nie zastano go w domu, uwięziono jego rodzinę. Według zachowanej Pasji na wieść o tym Arkadiusz miał powrócić do miasta i sam stanąć przed obliczem sędziego. Początkowo starano się namówić go do złożenia hołdu bóstwom, a gdy to nie przyniosło skutku, by go przestraszyć, pokazano mu narzędzia katowskie. Arkadiusz wówczas sam oddał się w ręce oprawców. Poddano go okrutnym torturom, odcinając po kawałku obie ręce i nogi, a potem ukrzyżowano. Podczas męki modlił się i wspierał na duchu swoich towarzyszy, nawołując ich do wytrwałości. Świadectwo o męczeństwie Arkadiusza pozostawił także jego rodak, św. Zenon z Werony. Św. Arkadiusz jest przedstawiany jak inni wczesnochrześcijańcy męczennicy rzymscy — z kijem w ręce lub w scenie męczeństwa z odciętymi kończynami. Do jego atrybutów należą także: zapalona świeca, miecz lub siekiera. Święto: 12 I.
