Alezja, 52 p.n.e.
 
Alezja, 52 p.n.e.
Juliusz Cezar jest stawiany obok Hannibala i Aleksandra Macedońskiego w gronie najwybitniejszych wodzów starożytności. Staczał wspaniałe bitwy w otwartym polu, jak i stał się mistrzem w zdobywaniu twierdz. Najsłynniejsze oblężenie przeprowadził w 52 roku p.n.e. w środkowej Galii (dzisiejsza Francja). Trwało wówczas powstanie plemion celtyckich przeciw świeżo narzuconej przez Cezara władzy Rzymu. Insurekcją kierował Wercyngetoryks, wódz Arwernów. Jego to oblegli w twierdzy Alesia Rzymianie. Cezar musiał tu walczyć na dwa fronty — oblegał i był oblegany. Skrył się za dwoma pasami umocnień: wewnętrzny (linia kontrwalacyjna — 16 km długości) otaczał Alezję, zewnętrzny (linia circumwalacyjna — 20 km) chronił przed atakami galijskiej armii odsieczowej, przybyłej po 6 tygodniach. Obie strony dysponowały wówczas zbliżonymi siłami po około 70 tysięcy żołnierzy. Galowie kilkakrotnie usiłowali przebić się przez ziemne fortyfikacje Rzymian, uderzając jednocześnie na oba pasy. Decydujące starcie nastąpiło podczas ataku powstańców ze wzgórza Rea — natarcie powstrzymał odwód konnicy rzymskiej wyprowadzony przez Cezara poza własne linie obronne. Nie mogący liczyć na skuteczną pomoc Wercyngetoryks skapitulował.
Bartłomiej Kaczorowski
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia