Perpetua i Felicyta

Perpetua i Felicyta,

łac. perpetuus ‘nieprzerwany, ciągły, wieczny’; felicitas, felicitatis ‘urodzaj, szczęśliwość, błogosławieństwo’,

święte, zm. 7 III 203,

męczennice z Kartaginy.

Były dwiema z grupy sześciu męczenników z czasów cesarza Septymiusza Sewera. Zostały skazane na rozszarpanie przez dzikie zwierzęta, a ostatecznie zgładzone przez gladiatorów mieczem. Ich kult rozprzestrzeniał się od III w. w Kartaginie, a następnie w całym Kościele (wpisane do kanonu rzymskiego), żywy do czasów nowożytnych. Patronują kobietom ciężarnym i Madrytowi. Relikwie Perpetui i Felicyty sprowadzono m.in. w końcu XVII w. do warszawskiego kościoła Św. Krzyża. Święto: 7 III.

W sztuce

W sztuce św. Perpetua jest przedstawiana w bogatym stroju patrycjuszki, z naszyjnikiem, welonem, św. Felicyta zaś — w skromnej sukni bez ozdób.