Pankracy,
męczennik rzymski.
gr. pancrates ‘wszechmogący, zwycięski’,
data i miejsce ur. nieznane, zm. ok. 260 lub ok. 304, Rzym,
Pankracy
Encyklopedia PWN
Naszą wiedzę o Pankracym czerpiemy wyłącznie z licznych legend chrześcijańskich z VI–VII w. Pochodzić miał z zamożnej, pogańskiej rodziny. Po wczesnej śmierci rodziców miał przybyć wraz z wujem Dionysiusem z Frygii do Rzymu, gdzie obaj przyjęli chrzest (być może z rąk papieża Korneliusza, 251–253). Pierwszy śmierć męczeńską poniósł wuj Dionysius. Pankracy zginął w czasie prześladowania za cesarza Waleriana (253–260) lub Dioklecjana (284–305). Najpierw został rzucony dzikim zwierzętom na pożarcie, potem dobity mieczem lub ścięty. Pochowano go na cmentarzu noszącym jego imię, przy via Aurelia. Mimo braku źródeł historycznych, dotyczących życia Pankracego, dobrze udokumentowny jest wczesny kult tego męczennika. Nad jego grobem papież Symmach (498–514) wzniósł bazylikę. Ze względu na młody wiek, w którym poniósł śmierć, Pankracy został patronem dzieci (zwłaszcza przystępujących po raz pierwszy do Komunii Świętej), młodych sadzonek i kwiatów, także patron rycerzy, stróż przysiąg, karzący krzywoprzysiężców. Jest zwykle ukazywany jako młodzieniec w stroju rycerskim. Jego atrybuty to: jedna lub 2 korony (symbol męczeństwa) i miecz (narzędzie męki). Święto: 12 V.
