impromptu
utwór muz. o nieustalonej budowie, wyrosły z praktyki improwizacyjnej w muzyce fortepianowej XIXw.;
[ęprąptụ̈; fr.] 
,
, impromptu
Encyklopedia PWN
gł. twórcami i. byli F. Schubert (4 Impromptus op. 90, 4 Impromptus op. 142) oraz F. Chopin (Impromptu As-dur op. 29, Fis-dur op. 36, Ges-dur op. 51); najczęściej przybiera formę ABA, niekiedy formę sonatową (Schubert Impromptu f-moll op. 142 nr 1) lub jest cyklem wariacji (Schubert Impromptu B-dur op. 142 nr 3); przykładem krzyżowania się i. z innymi formami jest Valse-Impromptu F. Liszta.
