Feliks III (II), święty, data ur. nieznana, zm. 1 III 492, Rzym,
papież, przeciwnik szerzącego się na Wschodzie monofizytyzmu.
Feliks III (II)
Encyklopedia PWN
Pochodził z arystokracji rzymskiej, był synem prezbitera Feliksa. Miał dwoje dzieci: syna Gordiana i córkę Paulę. Zapewne poprzez córkę jego potomkiem był papież Grzegorz Wielki. Owdowiał, gdy był już diakonem. W 483 został wybrany na biskupa Rzymu pod naciskiem germańskiego wodza, króla Odoakra. Utrzymywał kontakty z chrześcijańskim Wschodem, m.in. zabiegał o pomoc cesarza Zenona (474–491) dla katolików prześladowanych w północnej Afryce przez ariańskich Wandalów. Po ogłoszeniu przez cesarza w 482 oświadczenia doktrynalnego Henotikon, niezawierającego formuł chrystologicznych uchwalonych na Soborze Chalcedońskim w 451, domagał się od Zenona i biskupa Konstantynopola, Akacjusza, przyjęcia nauki o 2 naturach Chrystusa oraz złożenia z urzędu sprzyjającego monofizytom biskupa Aleksandrii, Piotra III Mongosa. W 484 na synodzie w Rzymie ekskomunikował Akacjusza i jego zwolenników, zapoczątkowując schizmę zwaną akacjańską (rozłam trwał do 519). W odpowiedzi Akacjusz usunął papieża z dyptyków (wykaz zmarłych i żyjących hierarchów kościelnych, za których modlono się podczas mszy). Feliks uchodził za człowieka autorytarnego i nieustępliwego, do końca odmawiał przywrócenia jedności ze Wschodem. Wykazał surowość wobec chrześcijan, którzy podczas prześladowań Wandalów przyjęli powtórny chrzest ariański — 487 zezwolił na powrót do Kościoła osobom posiadającym święcenia jedynie w obliczu śmierci, pozostałym zaś po długiej pokucie. Prawdopodobnie jest autorem traktatu przeciw odnowieniu święta ludowego Luperkalii (15 II). Został pochowany w bazylice Św. Pawła za Murami. Święto: dawniej — 25 II lub 1 III, obecnie — 21 II.
