równinę sandrową
Encyklopedia PWN
geol. rozległa, płaska powierzchnia terenu powstała na przedpolu lądolodu w wyniku połączenia wielu sandrów;
równina sandrowa w południowo-zachodniej części Pojezierza Litewskiego, między Pojezierzem Wschodniosuwalskim na północy a Kotliną Biebrzańską na południu oraz pojezierzami Zachodniosuwalskim i Ełckim na zachodzie a Równiną Mereczanki-Kotry na wschodzie (na terytorium Litwy i Białorusi);
równina sandrowa w północnej części Pojezierza Południowopomorskiego, między Pojezierzem Bytowskim na północy a Pojezierzem Krajeńskim na południu, w dorzeczu górnej Gwdy i Brdy; powierzchnia 2,1 tys. km2;
region w zachodniej części Pojezierza Południowopomorskiego, między pojezierzami Choszczeńskim i Dobiegniewskim na zachodzie a Wałeckim na wschodzie;
południowo-zachodnia część Pojezierza Południowopomor., między doliną Odry na zachodzie a Pojezierzem Dobiegniewskim na wschodzie oraz Pojezierzem Myśliborskim na północy a Kotliną Gorzowską na południu;
północna część Niz. Północnomazowieckiej, rozciąga się na południe od Pojezierza Mazurskiego po dolinę Narwi na południowym wschodzie oraz Wzniesienia Mławskie i Wysoczyznę Ciechanowską na południowym zachodzie;
