kojarzeniowe

Encyklopedia PWN

[gr. neúron ‘nerw’],

komórka nerwowa, neurocyt,

silnie wyspecjalizowana komórka pochodzenia ektodermalnego, będąca podstawową jednostką strukturalną i funkcjonalną tkanki nerwowej;

ośrodkowy układ nerwowy, centralny układ nerwowy,

anat. część układu nerwowego;

zespoły włókien nerwowych łączące ośrodki mózgu i rdzenia kręgowego;

[gr. a- ‘nie’, stereós ‘mocny’, ‘twardy’, gnṓsis ‘poznanie’],

stereoagnozja,

med. niemożność rozpoznania dotykanych przedmiotów mimo zachowania czucia dotyku;

mózg, mózgowie, encephalon,

u kręgowców największe skupisko komórek nerwowych (neuron) stanowiące zespół najwyższych ośrodków czuciowych, kojarzeniowych i ruchowych, tworzące z rdzeniem kręgowym ośrodkowy układ nerwowy; m. jest położony w mózgoczaszce.

część mózgu kręgowców należąca do kresomózgowia;

Słownik języka polskiego