dziany
Encyklopedia PWN
broń palna (lufowa) służąca do wyrzucania pocisków o kalibrze ponad 20 mm dzięki energii (ciśnieniu gazów) wyzwalanej podczas spalenia materiału wybuchowego miotającego (prochu);
powstawanie dzianiny z nitek przędzy przez tworzenie tzw. oczek i łączenie ich z sąsiednimi oczkami w kierunku pionowym i poziomym; oczka poziome tworzą rządki, a pionowe kolumienki.
księga Nowego Testamentu opisująca początki Kościoła (30 r.–ok. 62 r. n.e.) i interpretująca je teologicznie.
działo charakteryzujące się brakiem odrzutu podczas strzału, dzięki specjalnej konstrukcji zamka, lufy i naboju.
działo zamocowane na podwoziu wyposażonym w napęd;
kwartalnik hist., wyd. od 1969 w Warszawie przez Inst. Historii PAN;
