Dżarir, Al- Ibn Atijja, Abū Ḥazra Ǧarīr Ibn ‘Aṭiyya, ur. ok. 650, Al-Jamama, zm. 732 lub 733, tamże,
poeta arabski z epoki dyn. Umajjadów;
Dżarir, Al- Ibn Atijja
Encyklopedia PWN
wywodził się z plemienia Tamim; jeden z 3 najsłynniejszych poetów beduińskich epoki (oprócz Al-Achtala i Al-Farazdaka); przebywał m.in. na dworze kalifa Abd al-Malika w Damaszku; twórca panegiryków, elegii i subtelnych poematów miłosnych, ale przede wszystkim satyr i polemik gł. ze swym największym wrogiem, Al-Farazdakiem, zebranych przez Muhammada Ibn Habiba (Naka’id Dżarir wa-al-Farazdak IX w.); posługiwał się jasnym i prostym językiem, nie wykraczając poza formalne ramy poetyki beduińskiej; pol. przekłady w antologii Poezja arabska. Wiek VI–XIII. Wybór (1997).
