Solfatary Sol de Manana

fot. A. Kucharska/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Solfatary Sol de Manana

Położone w jednym z najbardziej odległych górskich regionów południowej Boliwii, niecałe 100 km od granicy z Chile, solfatary Sol de Mañana są jednymi z najwyżej położonych ekshalacji wulkanicznych na świecie (ok. 4900 m n.p.m.). Gorące, o temperaturze od 100 do 300^oC, przypominają kotły wypełnione bulgocącą mazią, z których co chwila w powietrze tryskają fontanny błota i trujących gazów (głównie siarkowodoru, dwutlenku węgla i chlorowodoru). Kolorowe minerały, powstające na skutek reakcji chemicznych gazów z atmosferą, nadają całości wygląd powierzchni Jowisza. Grunt jest tu miękki i niepewny, zaś rozmieszczone gdzieniegdzie tabliczki z ostrzeżeniami „Chodzenie grozi śmiercią” bezustannie przypominają o możliwości zapadnięcia się we wrzącą kipiel.

Największa aktywność solfatarów przypada na moment gwałtownego wyrównywania temperatur, czyli wschód Słońca, co znajduje również odzwierciedlenie w ich nazwie: Sol de Mañana oznacza bowiem Słońce Poranka. Miejscowi ironicznie odnoszą tę nazwę (mañana to po hiszpańsku — rano, jutro) do ciągnącego się latami rządowego projektu pozyskiwania zawartego w solfatarach ciepła, którego jedynym jak dotąd efektem są dziwaczne, ponure instalacje rdzewiejące bezużytecznie pośród wulkanicznych wyziewów.

Anita Kucharska i Maciej „Kruger” Kiersztyn

Sol de Mañana, solfatary (Boliwia)