bioenergetyka
psychol. forma psychoterapii, w której zainteresowaniem obdarza się zarówno funkcjonowanie umysłu, jak i procesy cielesne, energ.;
[gr. bíos ‘życie’, energētikós ‘aktywny’],
bioenergetyka
Encyklopedia PWN
zapoczątkowana w latach 60. XX w. przez A. Lowena, ucznia W. Reicha. Charakterystyczne dla b. jest oddziaływanie w celu zwiększenia harmonii pomiędzy psychiką a ciałem pacjenta; według b. źródłem zaburzeń psychicznych są chroniczne napięcia emocjonalne, których przyczyną są nieuświadamiane i nierozwiązane konflikty wewnątrzpsychiczne; ich gł. przejawem jest płytkość oddechu i usztywnienie mięśni; stanowią one swoistego rodzaju blokadę przed przeżywaniem niepożądanych, przykrych emocji; b. jako formę terapii przyjmuje pracę z ciałem; wykorzystuje wzajemne oddziaływanie ciała i psychiki, zakładając, iż likwidacja cielesnych symptomów będzie miała znaczenie terapeutyczne także dla sfery psychiki; praca z ciałem opiera się przede wszystkim na pogłębianiu oddechu i rozluźnianiu napięcia mięśni oraz przywracaniu zakresu ruchu; ostatecznym celem terapii jest zintegrowanie wypartych uczuć ze świadomością danej osoby.
