architektura krajobrazu,
sztuka kształtowania przestrzeni wokół człowieka w skali krajobrazu, zgodnie z jego naturalnymi właściwościami i kulturowymi tradycjami;
architektura krajobrazu
Encyklopedia PWN
umiejętność polegająca na harmonijnym powiązaniu budowli bądź zespołu budowli, z najbliższym otoczeniem, uwzględniając warunki naturalne i kulturowe; termin i definicja sformułowane przez Ch. Eliota.