Zachodniobeskidzkie, Pogórze
 
Encyklopedia PWN
Zachodniobeskidzkie, Pogórze, czes. Podbeskydská pahorkatina,
północno-zachodnia część Zewn. Karpat Zachodnich, w Polsce i Czechach;
rozciąga się (w granicach Polski) od doliny Olzy na zachodzie po dolinę Dunajca na wschodzie; ku leżącym na północy kotlinom Podkarpacia Północnego (Ostrawskiej, Oświęcimskiej i Bramie Krak.) opada stopniem denudacyjnym o wysokość do 100 m, od południa sąsiaduje z Beskidami Zachodnimi; dł. ok. 170 m, szerokość do kilkunastu km; ma charakter wyżyny o wys. 350–450 m, rozciętej erozyjnie; doliny Skawy i Raby dzielą je na różniące się nieco krajobrazem regiony — pogórza: Śląskie, Wielickie i Wiśnickie.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia