Sandomierska, Wyżyna,
wschodnia część Wyż. Kieleckiej, między G. Świętokrzyskimi na zachodzie i południowym zachodzie, Przedgórzem Iłżeckim na północy i Niz. Nadwiślańską na wschodzie i południowym wschodzie, ku której opada progiem erozyjnym o wys. 60 m;
Sandomierska, Wyżyna
Encyklopedia PWN
wys. 180–300 m; opada ku dolinie Wisły stromą (ok. 60 m) krawędzią; stanowi geol. przedłużenie G. Świętokrzyskich; zrównane pasma paleozoiczne i mezozoiczne są pokryte grubą warstwą lessu (miejscami ponad 30 m), co nadaje wyżynie swoiste piętno krajobrazowe — liczne wąwozy, m.in. Wąwóz Królowej Jadwigi (dł. ponad 400 m, głębokość do kilkunastu m, bogata flora, np. wiśnia karłowata); we wschodniej części Wyżyny Sandomierskiej Góry Pieprzowe oraz głęboko wcięte doliny Opatówki i Koprzywnicy; bardzo urodzajne gleby; uprawa gł. pszenicy i buraków cukrowych; rozwinięte sadownictwo; gł. m. — Sandomierz i Opatów.
