Polinezja
 
Encyklopedia PWN
Polinezja
[gr. polýs ‘liczny’, nēsos ‘wyspa’],
ang. Polynesia, fr. Polynésie,
wschodnia część Oceanii;
obejmuje wyspy: Hawaje, Feniks, Line, Lagunowe (Ellice), Wallis i Futuna, Samoa, Tonga, Tokelau, Cooka, Towarzystwa, Tuamotu, Markizy, Tubuai, Gambiera, Pitcairn, Wielkanocną; powierzchnia lądowa ok. 26 tys. km2, wodna — 21,6 mln km2; ok. 1,8 mln mieszkańców, w tym ponad 0,6 mln Polinezyjczyków; do Polinezji niekiedy zalicza się Nową Zelandię i Fidżi. Wyspy Polinezji są pochodzenia wulkanicznego (większość otoczona rafami koralowymi) lub koralowe; na Hawajach i Samoa czynne wulkany. Polinezja leży w strefie klimatów równikowych i zwrotnikowych; suma roczna opadów od ok. 1500 mm na wschodzie do 3500–4000 mm na zachodzie (na wyspie Kauai w Hawajach do 12 tys. mm), na niskich wyspach koralowych opady znacznie mniejsze (poniżej 1000 mm); południowa część Polinezji jest obszarem powstawania cyklonów tropikalnych. Uprawiane powszechnie: rośliny bulwiaste (taro, jams, bataty), palma kokosowa, drzewo chlebowe (przypuszczalnie pochodzi z Polinezji), ananasy, banany, ponadto wanilia, kawa, kakaowiec; duże znaczenie ma połów ryb (zwłaszcza tuńczyka), żółwi morskich, pereł; zbiór muszli; region turystyki i sportów wodnych.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Mauna Kea fot. A. Sierpińska/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia