Panajotọpulos Joạnis Michaịl, Ioạnnis Michaịl Panagiotọpoulos, ur. 23 X 1901, Etoliko, zm. 1982, Ateny,
gr. pisarz i krytyk literacki;
Panajotọpulos Joạnis Michaịl
Encyklopedia PWN
współpracownik czasopism lit., gł. „Nea Estia”; 1974 min. kultury w rządzie K. Karamanlisa; wybitny erudyta, znawca literatury nowogr.; 10 tomów esejów, w tym cykl Ta prọsopa ke ta kịmena [‘postaci i teksty’] (t. 1–6 1943–56), reportaże z podróży (m.in. Elinikị orịzondes ‘greckie horyzonty’ 1940, I Kịprosẹna taksịdhi ‘podróż na Cypr’ 1962), głośne powieści realist., o motywach autobiogr. — Chamozoị [‘marne życie’] (1945) i Astrofengiạ [‘światło gwiazd’] (1945), powieść hist. Ta eftạ kimizmẹna pedhiạ [‘siedmiu uśpionych młodzianków’] (1956), także zbiory wierszy (Ta piịmata ‘poezje zebrane’ 1970).
