Manisa,
m. w zachodniej Turcji, w dolinie rz. Gediz, na północny wschód od İzmiru;
Manisa
Encyklopedia PWN
ośr. adm. ilu Manisa. Starożytna Magnezja w Lidii (k. Sypilos nad Hermosem); 190 p.n.e. zwycięstwo Rzymian nad armią Antiocha III Wielkiego; w okresie rzym. i bizant. rozkwit miasta; 1204–61 siedziba cesarzy nicejskich; 1313 zdobyta przez Saruchana, wodza plemion turkm., który uczynił ją stol. swego księstwa; od 1390 w imperium osmańskim; w XVIII w. siedziba rodu Karaosmanoǧlu, który samodzielnie rządził prowincją (1822 jego potęga została złamana przez sułtana). Przemysł gł. spoż., włók.; ośr. rzemiosła (dywany); muzeum archeol. w zabytkowej medresie; meczety: Ulu Cami (XIV w.), Muradiye Cami (XVI w.) z 2 minaretami i portykiem wspartym na 6 antycznych kolumnach. W pobliżu M. ruiny twierdzy bizant. (najstarsze fortyfikacje VII–VIII w.); w okolicy M. wydobycie rud cynku.
