Macedończycy
 
Encyklopedia PWN
Macedończycy,
naród tworzący podstawową ludność Macedonii Północnej; zamieszkują również Macedonię Grecką, bułgarską Macedonię Pirińską, południową Albanię;
liczniejsze skupiska emigr. w Kanadzie (Toronto), Australii, USA; język maced., większość wyznaje prawosławie. Macedończycy wywodzą się od plemion słow., przybyłych do Macedonii na przeł. VI i VII w., które zasymilowały ludność autochtoniczną ilirską i tracką. Proces wyodrębniania się narodu maced. przebiegał w 2 etapach: w 2. poł. XIX w. polegał na uświadamianiu słow. odrębności kulturowej, językowej i wyznaniowej wobec Turków osmańskich oraz odrębności językowej i etnicznej wobec Greków. Był to etap wspólnego bułgarsko-maced. formowania programu nar. i akceptowania przez elitę maced. nazwy Bułgarzy oraz przyjmowania bułgarskiej świadomości narodowej. Przełom XIX i XX w., wojny bałkańskiej i trwały podział polit. Macedonii na 3 części: Wardarską, Egejską i Pirińską, stworzył warunki dla drugiego etapu kształtowania się odrębności nar. Macedończyków; polegał on na oporze wobec serbizacji Macedonii Wardarskiej w latach międzywojennych oraz sprzeciwie wobec bułgaryzacji w czasie przynależności Macedonii Wardarskiej do Bułgarii w okresie II wojny światowej. Rozwój maced. tożsamości nar. nastąpił po 1945 w jugosł. Macedonii; powstały warunki do ukształtowania się maced. kultury narodowej. Archaiczne cechy lud. kultury materialnej i duchowej, a także dialektów maced., bogaty, nadal żywy folklor sytuują Macedończyków na pograniczu serb.-maced.-bułgarskim.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia