Kuczok Wojciech

Kuczok Wojciech, ur. 18 X 1972, w Chorzowie,

prozaik, poeta, krytyk film., scenarzysta;

po ogłoszeniu tomów poet. Opowieści samowite (1996) i Larmo (1998) poświęcił się twórczości prozatorskiej, odnosząc sukces pierwszym zbiorem opowiadań Opowieści słychane (1999) z kluczowym utworem Dioboł; następnie wydał kolejne zbiory Szkieleciarki (2002), Widmokrąg (2004), wybór Opowieści przebrane (2005); jego utwory wyróżniają się przejrzystą i precyzyjną kompozycją oraz żywiołową narracją i językiem poddawanym eksperymentom lingwistycznym, bogatym w stylizacje (m.in. gwara śląska, góralska, język potoczny, nieznane dialekty), a także różnorodnością nastrojów (groteska, liryzm, humor) i wątków tematycznych — rzeczywistych i fantastycznych; często podejmowanym przez K. tematem jest seksualność, wyjaskrawione kalectwo l związków miłosnych; powieść Gnój (2003, Nagroda Nike 2004), barwna panorama współcz. Śląska, jest historią patologicznej rodziny widzianą oczami kilkuletniego chłopca, obrazem kształtowania się osobowości pod wpływem przemocy fiz. i psych. — bolesnego, bo niezawinionego odrzucenia przez środowisko; na jej podstawie i opowiadania Dioboł K. napisał scenariusz filmu Pręgi (reż. M. Piekorz, nagroda na Festiwalu Pol. Filmów Fabularnych w Gdyni 2004). W zbiorze esejów To piekielne kino (2006) K. skupia zainteresowanie na filmach „źle obecnych” (np. pornograficznych, traktujących o umieraniu).