Boliwijczycy

Boliwijczycy,

latynoamer. naród wyłaniający się stopniowo z indiańskiego i hiszp. podłoża etnorasowego, kształtowany w granicach Boliwii;

i posiadający pluralistyczną strukturę etnorasową, której częściami składowymi są: Blancos — hiszpańskojęzyczni potomkowie Europejczyków, głównie z Półwyspu Iberyjskiego (ok. 10% populacji), Metysi (Mestizos) — potomkowie Indian i Europejczyków (ok. 25%), Indianie Keczua i Ajmara — w sumie ok. 60%; w szerszym politycznym znaczeniu narodu za B. uznać można ogół obywateli Boliwii (ok. 7,6 mln 1991) bez względu na przynależność rasową, kulturową i językową; natomiast w węższym sensie etnicznymi B. są przede wszystkim hiszpańskojęzyczni mieszkańcy Boliwii nie uważający się za Indian i przywiązani do państwowo-narodowej ideologii; elitę społeczno-polityczną narodu tworzą Blancos, ale jego rdzeniem są Metysi i tzw. Cholos, czyli Indianie poddani procesowi akulturacji; wzrost etnicznej świadomości wśród ludności tubylczej powoduje, że Boliwia staje się krajem wieloetnicznym, wielokulturowym i wielojęzycznym; narodowym językiem B. łączącym różne grupy etnokulturowe jest hiszpański, choć część ludności jest dwu- i trójjęzyczna (keczua i ajmara); ważnymi elementami budującymi świadomość narodową są tradycje walk o niepodległość przeciwko hiszpańskim kolonizatorom oraz pamięć o wojnach toczonych przez B. z Chile (1879–84) i Paragwajem (1932–35); utrata znacznych terytoriów kraju, w tym dostępu do morza, rozbudziła ambicje narodowe współtworzone przez wizję wielkiej, odrodzonej Boliwii i wzbogacone nawiązaniami do cywilizacyjnego dorobku prekolumbijskich mieszkańców kraju — twórców Tiahuanaco i imperium Inków; integracji współczesnych B. sprzyja migracja ze wsi do miast, kolonizacja wschodnich prowincji oraz masowa edukacja; religią większości B. jest katolicyzm, który w swej wersji ludowej wchłonął wiele elementów indiańskich wierzeń; w 2. połowie XX w. wzrosła także liczba wiernych różnych wyznań protestanckich.