Aigner Chrystian Piotr, ur. VI(?) 1756, Puławy, zm. 9 II 1841, Florencja,
architekt i teoretyk architektury.
Aigner Chrystian Piotr
Encyklopedia PWN
Protegowany, potem współpracownik i przyjaciel S.K. Potockiego; studia odbył we Włoszech; członek Akademii Św. Łukasza w Rzymie; od 1817 profesor Uniwersytetu Warszawskiego; działał w Warszawie (do 1825) i Krakowie, 1827 wyjechał na stałe do Włoch; główne dzieła w Warszawie: fasada kościoła Św. Anny (1786–88, wspólnie z Potockim; przebudowa dzwonnicy 1816), przebudowa pałacu Radziwiłłów na siedzibę namiestnika (1818–19), kościół Św. Aleksandra (1818–25), przekształcenie rezydencji Czartoryskich w Puławach (1785–1810, kościół, Domek Gotycki, Świątynia Sybilli, Pałac Marynki, oranżeria), przebudowa zamku w Łańcucie, pałace w Igołomi i Zarzeczu. Twórczość Aignera reprezentuje dojrzały klasycyzm, inspirowany bezpośrednio przez wpływy włoskie (głównie Palladia), wzbogacony później formami empiru, obok którego przebijał nurt romantyczny, będący wyrazem budzących się zainteresowań przeszłością narodową, a wyrażony głównie w formach neogotyckich lub wzbogaconych układach przestrzennych (typ pałacu z rotundą w narożu). Prace teoretyczne, m.in.: Rozprawa o świątyniach u starożytnych i o słowiańskich (Rocznik Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk 1808).
