skoki lekkoatletyczne

skoki lekkoatletyczne,

konkurencje lekkoatletyczne obejmujące: skok wzwyż, skok w dal, trójskok i skok o tyczce.

Skok wzwyż polega na przeskoczeniu, z odbicia jedną nogą, nad poprzeczką umieszczaną na coraz większej wysokości; na każdej wysokości zawodnik dysponuje 3 próbami; skok w dal polega na osiągnięciu jak największej odległości w skoku wykonanym z rozbiegu (dawniej także z miejsca); długość skoku mierzy się od krawędzi belki do ostatniego śladu pozostawionego przez zawodnika na piasku; każdy zawodnik dysponuje 6 próbami; trójskok polega na osiągnięciu jak największej odległości przez wykonanie jednym ciągiem serii 3 skoków; przy 2 pierwszych skokach zawodnik odbija się z tej samej nogi, przy trzecim — z przeciwnej; odległości mierzone jak w skoku w dal, liczba prób — 6; skok o tyczce polega na przeskoczeniu nad poprzeczką umieszczaną na coraz większej wysokości, przy użyciu tyczki fiberglasowej (dawniej drewnianej, bambusowej lub metal.); na każdej wysokości 3 próby. Męskie skoki lekkoatletyczne są konkurencjami olimpijskimi od 1896, kobiecy skok wzwyż — od 1928, skok w dal — od 1948. Z Polaków mistrzostwo olimpijskie zdobyli: E. Duńska-Krzesińska (1956 — skok w dal), J. Szmidt (1960, 1964 — trójskok), J. Wszoła (1976 — skok wzwyż), T. Ślusarski (1976 — skok o tyczce), W. Kozakiewicz (1980 — skok o tyczce).