Gettysburg, 1863
 
Gettysburg, 1863
Pierwsze dwa lata wojny domowej zwanej secesyjną, a trwającej pomiędzy Północą, zwaną też Unią, czyli oficjalnie Stanami Zjednoczonymi Ameryki i Południem — Konfederacją czyli Skonfederowanymi Stanami Ameryki, nie przyniosły rozstrzygnięcia. Działania wojenne toczyły się ze zmiennym szczęściem, choć przeciągający się konflikt wyczerpywał bardziej Południe, stronę o słabszej gospodarce i mniejszym potencjale ludnościowym. Latem 1863 roku głównodowodzący Konfederacji generał Robert Lee podjął kolejną próbę przeniesienia teatru wojny na ziemie przeciwnika i przekroczył z Armią Północnej Wirginii graniczną rzekę Potomac, ale w południowej Pensylwanii napotkał na silny opór armii unijnej (Armia Potomaku) generała George'a Meade'a. Losy kampanii rozstrzygnęły się w kilkudniowej bitwie pod Gettysburgiem — 1–3 lipca. Mimo przewagi wojsk Północy stroną atakującą byli Konfederaci. Unioniści zajęli pozycje obronne na licznych wzniesieniach wokół miasta, m.in. na tzw. Grzbiecie Seminaryjnym i wzgórzu McPhersona (na zachodzie) oraz Wzgórzach: Cmentarnym, Culpa, Powersa, położonych na południe od Gettysburga. Konfederaci atakujący od północy wyparli 1 lipca wroga na Wzgórze i Grzbiet Cmentarny. 2 i 3 lipca żołnierze Lee kilkakrotnie szturmowali pozycje Meade'a na wzgórzach, załamał się również atak południowego skrzydła na Okrągłe Szczyty (2 lipca) i ostatnia próba Konfederatów następnego dnia — atak Picketta na Wzgórze Cmentarne. Lee stracił około 28 tysięcy ludzi (zabitych, rannych i zaginionych), Meade tylko 23 tysiące. 4 lipca Konfederaci rozpoczęli odwrót ku Potomakowi, który udało się pomyślnie sforsować dzięki opóźnieniu pościgu przez zwycięskiego Meade'a. Klęska pod Gettysburgiem oznaczała ostateczną utratę inicjatywy przez Południe i przełom w całej wojnie, która trwała jeszcze prawie dwa lata.
Bartłomiej Kaczorowski
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia