żywienie pozajelitowe

żywienie pozajelitowe,

med. metoda odżywiania chorego w przypadku, gdy żywienie drogą przewodu pokarmowego jest niemożliwe,

stosowane w okresie przedoperacyjnym u chorych z objawami niedożywienia, po operacjach przewodu pokarmowego, po rozległych urazach i oparzeniach, w chorobach zapalnych jelit, w ostrym zapaleniu trzustki, niewydolności wątroby i nerek oraz w zespole złego wchłaniania (gdy podawanie pokarmu przez zgłębnik do przewodu pokarmowego jest niemożliwe lub nieskuteczne); żywienie pozajelitowe może być całkowite lub stanowi uzupełnienie żywienia doustnego; w żywieniu pozajelitowym krótkotrwałym (kilka dni) podaje się substancje odżywcze do żył obwodowych, w żywieniu pozajelitowym długotrwałym — do żyły centralnej (główna górna) przez zgłębnik; uważane za jedno z największych osiągnięć współcz. medycyny, przyczyniające się do znacznego spadku śmiertelności wśród pacjentów poddawanych dużym zabiegom operacyjnym.