zięba zwyczajna
 
zięba zwyczajna, Fringilla coelebs
Gatunek z rodziny łuszczaków, rzędu wróblowych. Długość ciała ok. 17 cm, waga ok. 20 g. Samiec wiosną ma wierzch głowy i kark popielate, grzbiet brązowy, kuper zielonkawy, a czoło czarne, na czarniawym skrzydle 2 białe prążki, z których górny jest bardzo szeroki i rzucający się w oczy, pierś różową, brzuch białawy. Jesienią barwy te są przytłumione przez płowe obrzeżenia piór. Samica ma głowę, grzbiet i przednią część spodu brunatnoszarawe.
Zamieszkuje wszelkie biotopy leśne, parkowe, także parki miejskie i zadrzewienia śródpolne; jesienią chętnie żeruje na polach. Odżywia się nasionami i w znacznym stopniu owadami. Gniazdo zakłada w bardzo różnych miejscach na drzewach i drzewkach, zarówno liściastych, jak i iglastych.
Wędrowna: przylot w marcu i kwietniu, odlot we wrześniu i październiku. Występuje w całej Europie, zachodniej Syberii, Azji Mniejszej i północnej Afryce. W Polsce objęta ochroną całkowitą.
Marta Kosińska
zgłoś uwagę
Ilustracje
Zięba zwyczajna (Fringilla coelebs)fot. M. Uba/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia