transawangarda
 
Encyklopedia PWN
transawangarda,
termin wprowadzony 1980 przez wł. krytyka i historyka sztuki, A. Bonito Olivę, odnoszący się do twórczości artyst. pozaawangardowej lub sytuującej się „z drugiej strony awangardy”;
wylansowany 1980 przez wł. krytyka i historyka sztuki A.B. Olivę; dotyczy kierunku w sztuce eur. i amer., którego cechą było stosowanie cytatów z dawnego malarstwa, zaszyfrowanych symbol. odniesień do mitologii, historii kultury, sztuki, świata polityki. W 1980–82 termin transawangarda odnosił się wyłącznie do sztuki wł. malarzy z ugrupowania zw. Arte Cifra (m.in. M. Paladino, S. Chia, E. Cucchi), wykorzystujących w swojej twórczości charakterystyczne cechy malarstwa metafiz. G. de Chirico, surrealizmu i sztuki wczesnochrześcijańskiej. Około 1983 zrodził się termin transawangarda międzynar., odnoszący się do nowego malarstwa i rzeźby całej Europy, nurtów takich, jak: Neue Wilde, Figuration Libre czy New Wave w Stanach Zjedn., które były reakcją na surową estetykę stylu minimal art, a zwłaszcza konceptualizmu. W 2. poł. lat 80. większość artystów z kręgu transawangarda została przez krytyków uznana za pozostających pod wpływem postmodernizmu.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia