sanskryt
język indoaryjski z rodziny indoeur., jeden z konstytucyjnych języków Indii;
[‘zestawiony’, ‘kunsztowny’],
sanskryt
Encyklopedia PWN
rozwinął się ok. IX–VI w. p.n.e. wzdłuż środkowego biegu Gangesu z zespołu potocznych wschodnich dialektów staroindoaryjskich; blisko spokrewniony z językiem wedyjskim i uważany częstokroć za jego młodszą postać; skodyfikowany ok. V–IV w. p.n.e. przez gramatyka Paniniego; posługiwanie się s. stało się wyznacznikiem pozycji społ. elit; od II w. p.n.e. s. jako pierwszy ogólnoindyjski język religii, filozofii, nauki i elitarnej literatury pełnił funkcję podobną do greki i łaciny w Europie; słownictwo s. odegrało ważną rolę w procesie formowania się języków średnio- i nowoindoaryjskich oraz licznych języków indyjskiego kręgu kulturowego; tradycyjne związki z hinduizmem pozwoliły s. przetrwać w roli łącznika między kulturami regionalnymi aż do XIX w., kiedy (wraz z perskim) ustąpił miejsca angielszczyźnie; najstarszy zabytek z II w. n.e.; pismo sylabiczne dewanagari (od VII w.).
