policja
 
Encyklopedia PWN
policja
[łac.< gr.]:
1) dawniej całokształt wewnętrznej działalności administracji państwa; w XIX w. w Europie oznaczała ona działalność państwa polegającą na utrzymywaniu istniejącego stanu prawnego oraz przeciwdziałaniu jego naruszeniom;
2) organ państwowy, powołany do ochrony porządku i bezpieczeństwa publicznego, działający jako specjalny korpus osobowy, zorganizowany na sposób wojskowy; w Polsce w okresie międzywojennym organem tym była utworzona 1919 Policja Państwowa; w zredukowanym składzie i pod kontrolą niemiecką działała na terenie GG pod nazwą Policja Polska Generalnego Gubernatorstwa; w PRL organami państwa powołanymi do ochrony bezpieczeństwa państwa i porządku publicznego były Milicja ObywatelskaSłużba Bezpieczeństwa; w III Rzeczypospolitej na mocy ustawy z 1990 powołano policję jako uzbrojoną formację przeznaczoną do ochrony bezpieczeństwa ludzi i porządku publicznego, podlegającą Ministerstwu Spraw Wewnętrznych; przywrócono podstawową zasadę działania przedwojennej policji — apolityczność; na czele policji stoi komendant główny, który jest centralnym organem administracji rządowej, podległy ministrowi spraw wewnętrznych i administracji, powoływany i odwoływany przez prezesa Rady Ministrów na wniosek ministra; w terenie podlegają mu komendanci: wojewódzcy, powiatowi (miejscy) i komisariatów policji.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia