ozon
 
Encyklopedia PWN
ozon
[gr. ózōn ‘pachnący’],
tritlen, O3,
alotropowa odmiana tlenu, o cząsteczce trójatomowej;
niebieskawy gaz o charakterystycznym zapachu; temperatura topnienia –192,7°C, temperatura wrzenia –111,9°C, gęstość 2,144 g/dm3 (w temp. 0°C); ok. 10 razy lepiej rozpuszcza się w wodzie niż tlen O2 i jest silniejszym od niego utleniaczem; przyłącza się do podwójnego wiązania w cząsteczkach nienasyconych związków org., tworząc ozonki; jest nietrwały, rozkłada się łatwo na cząsteczkę tlenu O2 i tlen atomowy; powstaje z tlenu atmosf. pod wpływem wyładowań elektr. (np. podczas burzy) lub promieniowania nadfioletowego; tworzy się też w niektórych reakcjach chem. (np. elektroliza związków tlenowych); przemiana tlenu O2 w ozon polega na powstawaniu tlenu atomowego, który przyłącza się do cząsteczki tlenu, tworząc ozon; w technice otrzymywany za pomocą cichych wyładowań elektr. w czystym tlenie lub (rzadziej) w powietrzu, w tzw. ozonizatorach. Stosowany (w małych stężeniach) jako środek utleniający i bakteriobójczy, do odkażania wody i odświeżania powietrza w pomieszczeniach zamkniętych; używany także do bielenia (np. papieru, słomy), jako utleniacz, w syntezach organicznych. W dolnych warstwach atmosfery ozon występuje w małych ilościach (ok. 10–6 g/dm3, w większym stężeniu — szkodliwy dla zdrowia), jego zawartość znacznie zwiększa się w górnych warstwach atmosfery (ozonosfera).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia