korona słoneczna
 
Encyklopedia PWN
korona słoneczna,
najbardziej zewnętrzna część atmosfery Słońca, leżąca nad chromosferą i cienkim obszarem warstwy przejściowej;
zawiera rozrzedzony gaz (gęstość 10−13–10−15 kg/m3) o temperaturze 1–3 mln K; rozciąga się do odległości co najmniej 700 tysięcy km od chromosfery; obserwowana w świetle widzialnym podczas zaćmień Słońca lub za pomocą koronografu ma postać białawej otoczki o kształcie i rozmiarach silnie zależnych od poziomu aktywności Słońca. Korona słoneczna jest źródłem promieniowania radiowego oraz intensywnego promieniowania rentgenowskiego o liniach widmowych wielokrotnie zjonizowanych pierwiastków: tlenu, magnezu, krzemu, wapnia, żelaza; wewnętrzne obszary korony emitują promieniowanie o 3 charakterystyczych liniach, które tworzą tzw. obrazy korony zielonej (Fe+13, λ = 530,29 nm), żółtej (Ca+14, λ = 569,45 nm) i czerwonej (Fe+9, λ = 637,45 nm). Korona słoneczna jest miejscem powstawania wiatru słonecznego, najbardziej intensywnego w obszarach tzw. dziur koronalnych (są to obszary korony Słońca o otwartych liniach pola magnetycznego), oraz protuberancji i wyrzutów koronalnych, szczególnie licznych podczas wzmożonej aktywności Słońca.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia