drawidyjskie języki,
rodzina językowa w Indiach występująca prawdopodobnie przed przybyciem Arjów;
drawidyjskie języki
Encyklopedia PWN
jedna z 2 gł. (oprócz rodziny indoeur.) na subkontynencie indyjskim; języki drawidyjskie tworzą zwartą grupę na Dekanie, ponadto w postaci enklaw występują na obszarze zajętym przez języki indoaryjskie (gł. środkowe i wschodnie Indie), także w sąsiedztwie języków munda (rejon Ćhota Nagpur); rozpad wspólnoty protodrawidyjskiej rozpoczął się prawdopodobnie na przeł. IV i III tysiąclecia p.n.e.; obecnie można wyodrębnić 7 grup: 1) południowa — tamilski, malajalam, kannada; 2) południowo-zachodnia — tulu, bellari, koraga; 3) południowo-wschodnia — telugu; 4) centralna — kolami, pardżi; 5) gondwańska — gondi; 6) północno-wschodnia — kurukh; 7) północno-zachodnia — brahui; j.d. posługują się pismami południowoindyjskimi, a języki kurukh i gondi używają dewanagari.
