antropologia biblijna

antropologia biblijna,

zespół poglądów na naturę i los człowieka zawartych w Biblii,

będących podstawą antropologii chrześcijańskiej. W teologii bibl. człowiek jest ujmowany w relacji do Boga: został stworzony przez Boga, na obraz Boży, żyje pod jego opieką, a wybawiony od zła staje się „nowym człowiekiem” i zmierza z powrotem do Boga. Chociaż został stworzony do życia w przyjaźni z Bogiem, sprzeciwia mu się, czyli grzeszy (grzech). Wskutek tego doznaje cierpień i  spotyka go śmierć; jest wewnętrznie rozdarty między dobrem a złem. Według Starego Testamentu ludzkie istnienie po śmierci jest zredukowane do cienia w Szeolu (otchłani), natomiast późniejsze księgi Starego Testamentu i cały Nowy Testament głoszą przyszłe zmartwychwstanie. W węższym sensie antropologia biblijna jest koncepcją człowieka dającą się wyprowadzić z bibl. terminologii antropologicznej. Koncepcja ta zakłada jedność człowieka (a nie dualizm ciała i duszy), przy czym terminy: ciało (gr. sárx lub sṓma), dusza (gr. psychḗ) i duch (gr. pneúma) — odnoszą się do różnych aspektów czy funkcji, a nie do części człowieka. Analogiczny sens mają też nazwy części ciała: np. serce oznacza umysł, a wnętrzności — uczuciowość. Ciało oznacza przenośnie skłonność do grzechu, chociaż skłonność tę wiąże się również z innymi aspektami jego natury (np. sercem). Św. Paweł z Tarsu używał również terminów z antropologii gr.: rozum (gr. noús) i sumienie (gr. syneídēsis), zdolność do oceny dobra i zła po myśli Bożej.