ablacja przezskórna,
med. postępowanie leczn. mające na celu unieczynnienie ogniska zaburzeń rytmu serca lub nieprawidłowej wewnątrzsercowej drogi przewodzenia impulsów;
ablacja przezskórna
Encyklopedia PWN
początkowo (od 1982) używano w tym celu prądu stałego, od 1987 stosuje się prąd zmienny o częst. 350–750 kHz; elektrodę ablującą wprowadza się najczęściej przez żyłę udową i prowadzi do serca w miejscu źródła arytmii, a prąd przepływający elektrodą do tkanki powoduje jej nagrzanie i koagulację, tworząc ostatecznie jednolitą bliznę przerywającą przewodzenie impulsów przez dodatkowy szlak lub niszczącą ognisko rytmu patologicznego. Metodę ablacji przezskórnej stosuje się m.in. do leczenia częstoskurczów, np. przedsionkowo-komorowego (gł. w przebiegu zespołu Wolffa, Parkinsona i White’a), komorowego, węzłowego oraz przy trzepotaniu przedsionków; ablacja przezskórna, wykonywana u chorych z patologicznie szybkimi rytmami serca, daje w wielu przypadkach trwały efekt wyleczenia.
