Waterloo, 1815
 
Waterloo, 1815
1 marca 1815 roku Napoleon wylądował w Prowansji i forsownym marszem udał się do Paryża, rozpoczynając swoje drugie, nierównie krótkie panowanie — Sto Dni. W ciągu kilku miesięcy zdołał zmobilizować ćwierćmilionową armię. W Holandii i Niemczech jednak stały gotowe do ataku armie brytyjska, pruska, rosyjska i austriacka, łącznie w sile 600 tysięcy żołnierzy. Bonaparte postanowił uderzyć wyprzedzająco na siły brytyjsko-holenderskie księcia Wellingtona i pruskie marszałka Blüchera, zanim dołączą do nich silniejsi jeszcze pozostali sojusznicy. Wkroczył do Belgii, dążąc do osobnego rozstrzygnięcia z obiema armiami wroga. 16 czerwca pokonał, ale nie rozbił Prusaków pod Ligny, 18 czerwca starł się na polach wsi Waterloo pod Brukselą z Anglikami i Holendrami. Wellington wydał bitwę silniejszemu przeciwnikowi nie czekając na nadciągającego ze wschodu Blüchera. Prawym skrzydłem francuskim dowodził generał Reile, lewym Ney, w centrum stały oddziały Lobau i samego cesarza. Kilka ataków francuskich na Anglików nie powiodło się i gdy pod Waterloo dotarli Prusacy, sytuacja stała się krytyczna. Na ich spotkanie Bonaparte rzucił korpus Lobau. Korpusy Ziethena i Pircha zdołały jednak oskrzydlić Francuzów i zmusić ich do ucieczki. Do klęski przyczyniło się również nie dotarcie na czas korpusu marszałka Grouchy’ego. Waterloo zamknęło jedną z najwspanialszych i najkrwawszych przygód Europy — epokę rewolucji francuskiej i epopei napoleońskiej.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia