Warszawa, 1920

Warszawa, 1920

W drugiej połowie maja 1920 roku Armia Czerwona przystąpiła do kontrofensywy na froncie polskim. Na Ukrainie uderzyła między innymi armia konna Siemiona Budionnego, a na Białorusi wojska Michaiła Tuchaczewskiego. Do początków sierpnia, po przełamaniu polskich linii obronnych, siły bolszewickie na południu podeszły pod Lwów i Zamość, na północy osiągnęły linię Wieprza i Wisły, szykując się do szturmu na Warszawę. Na północ od Warszawy pozycje zajmowała 5. Armia generała Władysława Sikorskiego, bezpośrednia obrona prawobrzeżnego przedpola Warszawy spoczywała na armiach frontu północnego dowodzonych przez generałów Józefa Hallera i Lucjana Żeligowskiego, nad dolnym Wieprzem rozlokowano tzw. Grupę Manewrową pod osobistym dowództwem marszałka Józefa Piłsudskiego, autora koncepcji całej bitwy. Decydujące walki rozpoczęły się 13 sierpnia pod Radzyminem i Modlinem, gdzie Polacy powstrzymali atak na stolicę. 15 sierpnia 5. Armia dokonała ataku nad Wkrą, rozcinając rozciągnięty front bolszewicki. 16 sierpnia grupa znad Wieprza rozpoczęła decydujący manewr ku północy, na tyły wroga. Rozbite i zagrożone całkowitym okrążeniem wojska Tuchaczewskiego wycofywały się w popłochu na wschód. 25 sierpnia front znajdował się już około 200 kilometrów od Warszawy.