Trafalgar, 1805

Trafalgar, 1805

Epopeja napoleońska nie obfitowała w wiele batalii morskich. Głównie na polach bitewnych zmagały się wojska lądowe (Austerlitz, Lipsk, Waterloo). Najsłynniejszym starciem morskim była bitwa pod Trafalgarem 21 października 1805 roku. Doszło do niej w trakcie wojny Francji z trzecią koalicją, złożoną z Wielkiej Brytanii, Austrii, Rosji, Neapolu i Szwecji. Po stronie Bonapartego wystąpili tylko Burbonowie hiszpańscy. Napoleon pragnął przerwać brytyjską blokadę portów francuskich, z których wypłynąć miał desant na Anglię. Flota śródziemnomorska, połączona z hiszpańską, miała wyruszyć z Kadyksu ku Antylom i zmyliwszy pościg wroga zawrócić ku Francji. Plan ten udaremniło zjawienie się u wyjścia Cieśniny Gibraltarskiej floty admirała Horatio Nelsona. Siły francusko-hiszpańskie dowodzone przez admirała Pierre’a de Villeneuve i wiceadmirała księcia Gravinę (łącznie 33 okręty), po początkowym zawróceniu do Kadyksu, wypłynęły jednak w morze, gdzie w pobliżu przylądka Trafalgar dopędziły je dwie eskadry angielskie (27 okrętów) — lewa dowodzona z okrętu „Victory” przez samego Nelsona, prawa z okrętu „Royal Souvereign” przez Collingwooda. Zachodni wiatr sprzyjał bocznemu atakowi na rozciągniętą flotę napoleońską. Nelson starł się bezpośrednio z Villeneuvem na „Bucentaure”, a Collingwood z Graviną na „Principe de Asturias”. Mimo śmierci od francuskiej kuli angielskiego admirała zwycięstwo jego floty było całkowite. Widmo inwazji zostało zażegnane. Trafalgar ugruntował mit o panowaniu niezwyciężonej floty Jego Królewskiej Mości na morzu.