Słowacki Juliusz, Kordian

Słowacki Juliusz, Kordian

 

Prolog

 

PIERWSZA OSOBA PROLOGU

 

Boże! zeszlij na lud twój wyniszczony bojem,

Sen cichy, sen przespany, z pociech jasnym zdrojem;

Niechaj widmo rozpaczy we śnie go nie dręczy.

Rozwieś nad nim kotarę z rąbka niebios tęczy,

Niech się we łzach nie budzi, przed dniem zmartwychwstania:

A mnie daj łzy ogromne i męki niespania,

Po mękach wręcz mi trąbę sądnego Anioła;

A kogo przed tron Boga ta trąba zawoła,

Niechaj stanie przed tobą. Daj mi siłę, Boże,

A komu palec przekleństw na czoło położę,

Niech nosi znak na czole... Pozwól, Panie, tuszyć,

Że słowem zdołam cielce złote giąć i kruszyć...

Z brązu wzniosę posągi, gdzie pokruszę gipsy.

A kto ja jestem? — Jestem duch Apokalipsy —

Obróćcie ku mnie oczu zamglonych i twarzy...

Oto stoję wśród siedmiu złocistych lichtarzy

Podobny do człowieka... szata w długość szczodra

Spływa do stóp; pas złoty przewiązał mi biodra,

Głowa kryje włos biały, jak śniegi, jak wełna;

Z oczu skra leci ogniów dyjamentu pełna,

Nogi mam jak miedź świeżém ogniskiem czerwona,

Głos huczy jako woda wezbraniem szalona,

W ręku siedem gwiazd niosę, a z ust mi wytryska

Miecz ostry obosieczny, a twarz moja błyska

Jak słońce w całéj mocy wyświecone kołem.

A gdy przede mną na twarz upadniecie czołem,

Powiem wam... Jestem pierwszy... i ostatnim będę...

J. Słowacki Kordian, oprac. E. Sawrymowicz, Wrocław 1956