Skamander
 
Encyklopedia PWN
Skamander,
grupa poetycka wywodząca się z kręgu twórców związanych z pismem literackim „Pro Arte et Studio” i kawiarnią literacką Pod Picadorem;
uformowana pod nazwą „Skamander” (wziętą z fragmentu Akropolis S. Wyspiańskiego) XII 1919, działająca do schyłku lat 30.; od 1920 skupiona wokół czasopisma „Skamander”, współpracowała też m.in. z „Wiadomościami Literackimi”. Grupę Skamander stanowiło w zasadzie 5 poetów: J. Tuwim, J. Lechoń, A. Słonimski, K. Wierzyński, J. Iwaszkiewicz; do skamandrytów zaliczano także kilku towarzyszących poetów o podobnych ideałach estetycznych, jak np. S. Baliński, G.M. Karski, Ś. Karpiński, J. Paczkowski (młodszych, jak Karpiński, nazywano drugim pokoleniem Skamandra); czołowymi krytykami Skamandra byli: W. Horzyca (autor manifestu), W. Zawistowski, później K.W. Zawodziński. W programie Skamandrytów akcentowano potrzebę związku poezji z teraźniejszością, uchwycenia całej różnorodności i biologicznej bujności życia; młodopolskiej nastrojowości i symbolice przeciwstawiono tzw. poetykę codzienności, wyrażającą się w zbliżeniu tematyki i języka poezji do powszednich spraw i pozbawieniu bohatera lirycznego cech niezwykłości; w przeciwieństwie do Awangardy Krakowskiej poeci Skamandra nawiązywali do tradycji literackiej, zwłaszcza do poezji romantycznej.
Bibliografia
J. STRADECKI W kręgu Skamandra, Warszawa 1977;
Skamander. Studia z zagadnień poetyki i socjologii form poetyckich, red. I. Opacki, t. 1–2, Katowice 1978–82.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia