Pindar, I Oda Olimpijska

Pindar, I Oda Olimpijska

fragment utworu

 

Woda — najlepsza, a jak ogień błyszczący wśród nocy

Mrok przenika, tak złoto od bogactw odbija wspaniałych;

Jeśli pragniesz, me serce,

O igrzyskach śpiewać,

Nie patrz w dzień już na inną

Gwiazdę gorętszą od słońca

Widną w samotnym eterze:

Nie opiewajmy piękniejszych zawodów

Nad Olimpię, skąd hymny wciąż płyną rozgłośne

Ku talentom poetów — więc syna Kronosa

Sławią przybywszy do szczęsnej,

Zasobnej siedziby Hierona,

[...]

Wtedy rzekł: „Posejdonie,

Jeśli dary Kiprydy jakiś powab mają,

Włócznię Ojnomaosa chciej wstrzymać spiżową

I w najszybszym mnie przewieź rydwanie

Do Elidy, zwycięską napełniając siłą,

Bo zalotników trzynastu zgładziwszy

Ów mąż ślub córki odwleka.

 

Tchórzowi czas wielkiej próby

Na ogół się nie zdarza.

Skoro śmierć nam pisana niechybnie,

Po cóż mamy, skryci w cieniu,

Na próżno starość bezimienną trawić

Bez czynów wzniosłych? Biorę to zadanie

Na siebie; wynik racz sprawić łaskawy”.

Rzekł — i nie były daremne

Jego słowa: na znak wyróżnienia

Bóg mu rydwan złoty darował

I nieznużone, skrzydlate rumaki.

[...]

                przełożył Jerzy Danielewicz

Pindar I Oda Olimpijska, w: Liryka starożytnej Grecji, przekł. W. Appel, J. Danielewicz, A. Szastyńska-Siemion, Warszawa–Poznań 1996, s. 320–321; 324.