Dzieła Nietzschego wywarły znaczny wpływ (głównie jako inspiracja) na kulturę końca XIX i początku XX w. Wpływ ten nie był jednak jednolity. Myśl Nietzschego znaczyła co innego dla różnych ludzi (podkreślano jego krytykę moralności, fenomenologię wartości, nihilizm, ateizm, estetykę, znaczenie dla literatury itp.). Jedni widzieli w nim bardziej filozofa, inni pisarza. Częściowe, a czasami przeciwstawne, interpretacje Nietzschego były spowodowane pisarską metodą filozofa. Wiele jego książek to zbiory aforyzmów, nieraz spisywanych w pośpiechu. Nietzsche wpłynął na rozpowszechnienie się nastrojów dekadentyzmu, pesymizmu, nihilizmu i katastrofizmu. W filozofii wywarł wpływ głównie na
filozofię życia, egzystencjalizm (M. Heidegger, K. Jaspers) i postmodernizm (G. Deleuze); nauka o „wiecznym powrocie” zainspirowała nowożytną filozofię historii (teoria cyklów kulturowych O. Spenglera); w literaturze oddziałał m.in. na kształtowanie się założeń filozoficznych ekspresjonizmu i futuryzmu, na twórczość m.in.: A. Gide’a, A. Malraux, Th. Manna, B. Shawa, G. d’Annunzia, a w Polsce na m.in.: S. Przybyszewskiego, W. Berenta, L. Staffa i S.L. Brzozowskiego; w muzyce niektóre prace Nietzschego zainspirowały wiele kompozycji lub posłużyły za podkład słowny (m.in.: R. Straussa
Tako rzecze Zaratustra, G. Mahlera część
III Symfonii, pieśni L. Różyckiego i A. Schönberga). Na gruncie społeczno-politycznym działanie myśli Nietzschego było wielokierunkowe; z jednej strony wywarła ona wpływ na poglądy anarchistów, z drugiej zaś była wykorzystywana przez ideologów faszyzmu i nazizmu, podkreślających znaczenie idei woli mocy i nadczłowieka, choć sam Nietzsche uważał za kłamliwy mit narodu i rasy. Przyczyniła się do tego głównie jego siostra, Elisabeth, sympatyzująca z ideologią narodowego socjalizmu, która przejęła rękopisy brata i wydawała je wg własnych kompozycji. Wybory polskie:
Listy (1994),
Pisma pozostałe 1876–1889 (1994),
Co mnie nie zabija, to mnie wzmacnia (1997).