Kunersdorf, 1759
 
Kunersdorf, 1759
Kryzys monarchii habsburskiej, wywołany wygaśnięciem linii męskiej panującej dynastii w 1740 roku, dał początek trzem wojnom o Śląsk, bogatą prowincję cesarską, zagarniętą przez króla pruskiego Fryderyka II (1741). Trzecia, największa z tych wojen, przeszła do historii jako siedmioletnia (1756–63) i nieomal nie przywiodła państwa Hohenzollernów do całkowitego upadku. Przeciw koalicji Prus z Anglią, Hanowerem i Holandią wystąpił sojusz Austrii, Rosji, Francji, Szwecji i Saksonii. Największe zagrożenie dla Prusaków stanowiła możliwość połączenia się armii rosyjskiej z austriacką. Doszło do tego w 1758 roku. Latem następnego roku 60-tysięczna armia sprzymierzonych, dowodzona przez generała Piotra Sołtykowa skoncentrowała się pod Frankfurtem, na prawym brzegu Odry, w rejonie wsi Kunersdorf (dziś Kunowice). Na jej spotkanie wyszła 48-tysięczna armia pruska, kierowana osobiście przez Fryderyka II, która 31 lipca przeprawiła się przez rzekę. Nazajutrz doszło do bitwy. Koalicjanci zajęli pozycje na wzgórzach, rozłożeni w trzech rzutach na czteroipółkilometrowym froncie. Początkowo Fryderyk odniósł sukces zdobywając pierwsze ze wzgórz (Müberg), ale próba opanowania dalszych załamała się, wskutek silnego ognia artylerii rosyjskiej i szarży kawalerii. Po odzyskaniu wzgórza Müberg i odparciu ataku jazdy pruskiej Rosjanie rozbili całkowicie siły wroga. Sołtykow zaniechał jednak pościgu, co ocaliło od zupełnej katastrofy Hohenzollerna, przy którym pozostało tylko 3000 żołnierzy. Wkrótce jednak Fryderyk zdołał zgromadzić na nowo armię i prowadzić wojnę aż do korzystnego dla siebie pokoju w lutym 1763 roku.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia