Katullus, Wiersze

Katullus, Wiersze

Wiersze Katullusa utorowały drogę rzymskiej liryce miłosnej. Poeta dowiódł, jak wiele tajemnych stanów ducha, nieznanych wcześniej wahań i trudnych nawet do nazwania stanów towarzyszy przeżyciu miłosnemu. Ujawniał te subtelne stany emocjonalne, charakterystyczne dla gry zmiennych uczuć, gorączki emocjonalnej, w której radość sąsiaduje z rozczarowaniem i cierpieniem. Do jego najpiękniejszych utworów należą drobne elegie — w jednej z nich zwraca się do wróbelka swej ukochanej, zazdroszcząc mu bliskości swej pani. Piętnowano Katullusa za nadmierną śmiałość opisów zmysłowych namiętności, niekiedy stawiając znak równości między przeżyciami utrwalonymi w jego wierszach a doświadczeniem autora. Krytykom odpowiedział celnie:„Być przyzwoitym winien sam poeta,/ A jego wiersze nie muszą być wcale.”

Katullus odsłaniał antynomie miłości, odważnie odmalowywał wewnętrzne przeżycia z niezrównanym wdziękiem i trafnością, dzięki czemu współcześni — mimo wspomnianych słów przygany — doceniali jego kunszt. Był pierwszym poetą, który wyłącznym tematem swych wierszy uczynił własne przeżycia.

Tomasz Miłkowski