Jagiellonowie,
gałąź Giedyminowiczów, dynastia król. zapoczątkowana przez Władysława II Jagiełłę;
Jagiellonowie
Encyklopedia PWN
panująca na Litwie — 1377–1401 i 1440–1572, w Polsce — 1386–1572 (w wyniku układu polsko-litewskiego w Krewie 1385, od ślubu Władysława II Jagiełły z Jadwigą 1386 do śmierci ostatniego króla polskiego i wielkiego księcia litewskiego z dynastii Jagiellonów, Zygmunta II Augusta); na Węgrzech — 1440–44 (Władysław III Warneńczyk); w Czechach — 1471–1526, i jednocześnie ponownie na Węgrzech — 1490–1526 (Władysław II Jagiellończyk i jego syn Ludwik II, który zginął bezpotomnie pod Mohaczem). Dynastyczna polityka Jagiellonów stawiała sobie za cel utrzymanie unii personalnej między Polską a Wielkim Księstwem Litewskim oraz objęcie tronów Czech i Węgier; obdarzyli szlachtę przywilejami jednocześnie ograniczając prawa mieszczan i chłopów, co ukształtowało w państwie polsko-litewskim tzw. demokrację szlachecką; Jagiellonowie należeli do najpotężniejszych rodzin monarszych w Europie, a ich czasy były okresem świetności politycznej, kulturalnej i gospodarczej dawnej Polski.